با تلاش پژوهشگران آمریكایی صورت گرفت چاپ ۳بعدی اولین پوست زنده با رگ های خونی!

به گزارش روش سئو پژوهشگران آمریكایی موفق شدند اولین پوست زنده را به همراه رگ های خونی آن ابداع كنند.
به گزارش روش سئو به نقل از ایسنا و به نقل از مدیكال اكسپرس، پژوهشگران “موسسه پلی تكنیك رنسلیر”(RPI) آمریكا، برای اولین بار توانستند روشی برای چاپ سه بعدی پوست زنده و رگ های خونی آن ابداع كنند. این پژوهش، گام قابل توجهی در ابداع پوست هایی به حساب می آید كه طبیعی تر هستند و شباهت زیادی به پوست بدن دارند.
“پانكاج كارانده”(Pankaj Karande)، استادیار مهندسی شیمی و زیست شناسی موسسه رنسلیر و سرپرست این پژوهش اظهار داشت: پوست هایی كه هم اكنون در دسترس قرار دارند، بیشتر شبیه به چسب زخم هستند. باآنكه این پوست ها می توانند به ترمیم بهتر زخم كمك كنند اما نهایتا اتصال آنها به بدن از بین می رود و هیچگاه با سلول های میزبان ادغام نمی شوند.
یكی از موانع به كار گرفتن این پوست ها، عمل نكردن سیستم قلبی-عروقی در آنها است. كارانده و همكارانش، سال ها به بررسی این مورد پرداخته اند. آنها در پژوهش پیشین خود نشان دادند كه می توان دو نوع سلول انسانی را به جوهر زیستی تبدیل كرد و سپس آنها را به صورت ساختارهای مشابه پوست عرضه داد.
این گروه پژوهشی در پروژه جدید خود نشان دادند كه اگر عناصر اصلی همچون سلول های لایه درون رگی بدن انسان را با كلاژن حیوانی و سلول های ساختاری دیگر ادغام كنند، سلول ها طی چند هفته، تعامل بیولوژیكی را با سیستم قلبی- عروقی آغاز می كنند.
كارانده افزود: ما بعنوان مهندسانی كه در حال بازآفرینی زیست شناسی هستند، همیشه از این واقعیت آگاه بوده ایم كه زیست شناسی، بسیار پیچیده تر از سیستم های ساده ای است كه در آزمایشگاه ساخته می شوند. نزدیك شدن به این پیچیدگی و آنچه در طبیعت وجود دارد، ما را بسیار هیجان زده كرد.
هنگامی كه پژوهشگران، این پوست جدید را در موش ها به كار بردند، رگ های خونی آن توانستند ارتباط و تعامل را با رگ های بدن موش آغاز كنند.
كارانده افزود: این اتفاق بسیار مهمی برای ما بود چونكه همان گونه كه می دانیم، انتقال خون و مواد مغذی به عضو پیوند زده شده می توانند آنرا زنده نگه دارند.
وی ادامه داد: باآنكه این پژوهش، گام مهمی در ارتباط با ابداع پوست های مصنوعی به حساب می آید اما فقط یك مرحله است و هنوز باید پژوهش های بسیاری در اینباره صورت بگیرند.
این پژوهش، در مجله “Tissue Engineering” به چاپ رسید.